Δευτέρα 27 Αυγούστου 2012

Τελεία


Υπάρχει ένα τέλος εδώ

ίσως ο θάνατος μιας αθωότητας κάποτε βολικής
ή μιας αδιαφορίας εγκληματικής.
Πάντως το τέλος είναι εδώ και το αγγίζεις
δεν μπορείς να του κρυφτείς ή να το κρύψεις

Το τέλος - ή μήπως η αρχή της ιστορίας; -
τρυπώνει στο αθώο πρόσωπο της γηραιάς κυρίας
που δίνει την ευχή της στα καλά παιδιά
που διώχνουν τους βρομιάρηδες από τη γειτονιά
στον άεργο που παρατάσσεται με μαύρη μπλούζα
στον τρομαγμένο υπάλληλο που στέκει σούζα
στον εξαθλιωμένο άνεργο που στέκει στην ουρά
χωρίς ντροπή, χωρίς αξιοπρέπεια καμιά

να πάρει μια σακούλα τρόφιμα αποκλειστικά για Έλληνες!

Το τέλος είναι πια εδώ χωρίς αμφιβολία.
Παίζεται μόνο ποιος θα βάλει την τελεία.

Αυτοί ή εμείς.

6 σχόλια:

Λεμέσια είπε...

"Φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες
ούτε ένα κεφαλαίο να γράψεις ακόμα."
Τ.Λ.

Νάσια είπε...

Με ξάφνιασε το κείμενό σου, ΔemΩΝ.. Κατ' ακρίβειαν όχι το κείμενό σου, αλλά ο τόνος του: κοφτός, βέβαιος, χωρίς αμφιβολία.

Μέσα στο συρφετό των παζαρεμάτων και των ισορροπιών, μέσα κι απ' την προσωπική προσπάθειά μας να συνδιαλεγόμαστε, να κατανοούμε και να περιέχουμε ή απλώς να μην περνιόμαστε για απόλυτοι, καταλήγουμε να βλέπουμε τις "αρχές" ως παρωχημένες εμμονές για κολλημένα ανθρωπάκια.

Μόνο που δεν είναι έτσι. Είναι φορές που απαιτείται να πάρουμε θέση. Ξεκάθαρα, σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο.

"Μια λέξη μόνο. Εμπρός λοιπόν:
Είστε υπέρ ή κατά;"
κατά τον Αναγνωστάκη.

Αλλιώς καραδοκούν ολοκαυτώματα...

ΔemΩΝ είπε...

Λεμέσια ξέρεις μέσες άκρες τις απόψεις μου για την "ανθρωπότητα". Όσο δε ο υπόνομος ξεχειλίζει βγάζοντας στην επιφάνεια το πραγματικό της πρόσωπο, τόσο πιο αποκρουστική μου γίνεται. Αυτή η αθώα γριούλα, φτωχή, χωρίς δόντια, με τα μαύρα ρούχα (το αρχέτυπο της φτωχής, πλην τίμιας γιαγιάς) που στάθηκε εκείνη τη μέρα μπροστά στην κάμερα για να ευχαριστήσει τα "παιδιά που διώχνουν τους βρωμομετανάστες" είναι για μένα το πορτραίτο της ανθρωπότητας: γλυκυτάτη, αθώα και ικανή για το πιο αποτρόπαιο έγκλημα...

ΔemΩΝ είπε...

Νάσια, "...έρχεται η στιγμή για να αποφασίσεις, με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις". Αυτή είναι μια από εκείνες τις (ιστορικές) στιγμές. Δεν υπάρχουν περιθώρια ούτε για υπεκφυγές, ούτε για αμφιβολίες, για ισορροπίες ή θεωρίες. Καιρός του σπείρειν και καιρός του θερίζειν λεν. Ότι σπείραμε, σπείραμε τώρα πρέπει να θερίσουμε. Το χέρι μας πια δεν κρατάει σπόρο, αλλά δρεπάνι. Το χωράφι γκαστρωμένο λαχταράει να το λυτρώσει η βίαιη αποφασιστικότητα του θεριστή...

Ανώνυμος είπε...

Τώρα εξηγείται.

(Το τέλος.)

Ανώνυμος είπε...

Είδες που όλα κάποτε ερμηνεύονται; :)

ΔemΩΝ