Σάββατο 18 Αυγούστου 2012

Η θλίψη της Αριστεράς


H κακοδαιμονία κάθε δόγματος, φιλοσοφικού, θρησκευτικού ή πολιτικού ήταν πάντα και θα είναι πάντα, η εμμονή του με την ορθοδοξία. Αν, όπως αναφέρει ο Μπόρχες, κάθε λέξη κρύβει μέσα της τόσα νοήματα όσοι και οι αναγνώστες της, φανταστείτε τι συμβαίνει με κάθε πρόταση, με κάθε παράγραφο, με κάθε κεφάλαιο σε κάθε ένα από τα βιβλία που καλούνται να ερμηνεύσουν χωρίς να υποπέσουν στο αμάρτημα της αίρεσης οι πιστοί του δόγματος.

Με βάση το παραπάνω σκεπτικό δεν είναι να απορεί κανείς βλέποντας την Αριστερά να γδέρνεται και να σκίζεται σε έναν ασίγαστο εσωτερικό πόλεμο για την ορθότητα των επιμέρους απόψεων των φορέων της (κομμάτων, ομάδων, συνιστωσών, κλπ), πάνω στο ετοιμοθάνατο σώμα της ελληνικής κοινωνίας. Θα συνεχίσουμε να μην απορούμε ακόμα και όταν θα παρακολουθούμε αυτό τον «εμφύλιο» να συνεχίζεται ακατάπαυστα και πάνω στο πτώμα της.

Το να μην απορεί κανείς βλέποντας ένα έργο που παίζεται δεκαετίες τώρα, δεν σημαίνει πως μπορεί και να γλιτώσει από τη θλίψη που του προκαλεί αυτή η εικόνα: Ο μοναδικός πολιτικός χώρος που μπορεί να βάλει φρένο σε αυτό τον οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό κατήφορο που βιώνει η ελληνική κοινωνία, να αναλώνεται σε έναν καυγά πάνω σε τσιτάτα, παραγράφους, υποσημειώσεις πεθαμένων συγγραφέων, αφήνοντας το παρόν να το καταπίνουν με μεγάλες μπουκιές τα πιο αντιδραστικά μορφώματα και οι πιο σκοτεινές δυνάμεις του κοινωνικού υποσυνείδητου αυτής της χώρας.

Αν συνεχίσει έτσι η Αριστερά, κάποτε, έγκριτοι και μη ιστορικοί θα ξοδέψουν τόνους χαρτιού για να καταγράψουν άλλη μια φορά τα λάθη της και οι «ποιητές της ήττας» θα ξαναγράψουν συγκινητικά και σπαραξικάρδια ποιήματα. Μόνο που αυτή τη φορά θα διαβάζονται ως αναπόσπαστα μέρη μιας κωμωδίας που θα παράγει αντί για γέλιο, θρήνους και κλάματα...       

2 σχόλια:

Νάσια είπε...

Τουλάχιστον στην Ελλάδα υπάρχει μια (ο αριθμός όχι κατά κυριολεξίαν!) αριστερά να συζητά, να διαφωνεί και να συγκρούεται. Ενίοτε κάτι βγαίνει κι απ' αυτό. Ενώ εδώ, άγνωστη λέξη...

Κατά τα λοιπά, με βρίσκουν απολύτως σύμφωνη ο προβληματισμός κι η θλίψη σου.

Ανώνυμος είπε...

To παράδοξο αγαπητή μου Νάσια είναι πως και εδώ συμβαίνει ακριβώς το ίδιο, αλλά με σημείο αναφοράς και θέμα των διενέξεων όχι την κυπριακή, αλλά την ελληνική Αριστερα!

ΔemΩΝ