Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

Ένα φως που φέγγει όσο το αναζητάς και σκοτεινιάζει μόλις πιστέψεις πως το βρήκες


Κατά πάσα πιθανότητα δεν υπάρχει καμιά Αλήθεια που γυρεύει από τον Άνθρωπο να τη βρει. Κι ωστόσο, κάθε άνθρωπος έχει μια αλήθεια που γυρεύει τον κάτοχό της. Κι ενώ το ταξίδι, ή η περιπέτεια αν θέλετε, της αναζήτησής της φωτίζει τον άνθρωπο, η πεποίθηση πως τη βρήκε τον σκοτεινιάζει...

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011

Γιαουρτάκι φάγατε σήμερα;

Η πρεμούρα με την οποία αυτή η κυβέρνηση των δωσιλόγων προσπαθεί να παρουσιάσει ως τρομοκρατική ενέργεια το γιαούρτωμα, με κάνει να πιστεύω πως σύντομα στην Ελλάδα θα μας συλλαμβάνουν, όχι μόνο όταν φοράμε σκούφο για το κρύο (νόμος κουκούλας), αλλά και όταν αγοράζουμε το γιαουρτάκι μας (νόμος γαλακτο-κωμικών).

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

Νυν υπέρ πάντων Κύπρος μεν, αλλά...

“... ο Νο2 του ΑΚΕΛ Νίκος Κατσουρίδης διευκρινίζει ότι «δεν ανησυχεί για τον διορισμό της Μπακογιάννη γιατί κανένας Ελληνας πολιτικός δεν μπορεί να τσακωθεί μαζί μας. Θα χρειασθεί να έλθει να προσκυνήσει εδώ και να πει όλα τα σωστά πράγματα. Αλλιώς θα πληρώσει ακριβά στην Ελλάδα» (τηλεγράφημα από Λευκωσία, 17 Φεβρουαρίου 2006).”


Μάλιστα κύριε Κατσουρίδη, σωστά τα λέτε. Κανένας Έλληνας πολιτικός δεν θα τολμήσει να τσακωθεί μαζί μας (αν με αυτό το “μαζί μας” εννοείτε την Κύπρο και όχι τον εαυτό σας ή το κόμμα σας). Μάλιστα, σωστά τα λέτε, πως θα χρειασθεί να έλθει εδώ και να “προσκυνήσει” και να πει όλα τα “σωστά πράγματα”.  Ναι, έχετε απόλυτο δίκιο πως διαφορετικά θα το πληρώσει ακριβά στην Ελλάδα. 

Να θυμάστε όμως πως τίποτα σε αυτή τη ζωή δεν είναι και δεν πρέπει να θεωρούμε δεδομένο. Και πως αν συνεχίσετε να “μοιάζετε περισσότερο με τους Σύριους παρά με τους Έλληνες” μπορεί αυτή η βεβαιότητα που μεταμορφώνεται σε αλλαζονία στα λόγια σας, να μείνει μεταίωρη. Ίσως δε επικινδύνως και επιπόνως μεταίωρη...

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011

Θαύμα!



Miraculous you call it babe
You ain't seen nothing yet
They've got Pepsi in the Andes
Mcdonalds in Tibet
Yosemite's been turned into
A golf course for the Japs
The Dead Sea is alive with rap
Between the Tigris and Euphrates
There's a leisure centre now
They've got all kinds of sports
They've got Bermuda shorts
The had sex in Pennsylvania
A Brazilian grew a tree
A doctor in Manhattan
Saved a dying man for free
It's a miracle
Another miracle
By the grace of God Almighty
And pressures of marketplace
The human race has civilized itself
It's a miracle
We've got a warehouse of butter
We've got oceans of wine
We've got famine when we need it
Got a designer crime
We've got Mercedes
We've got Porsche
Ferrari and Rolls Royce
We've got a choice
She said meet me
In the Garden of Gethsemane my dear
The Lord said Peter I can see
Your house from here
An honest man
Finally reaped what he had sown
And farmer in Ohio has just repaid a loan
It's a miracle
Another miracle
By the grace of God Almighty
And pressures of marketplace
The human race has civilized itself
It's a miracle
We cower in our shelters
With our hands over our ears
Lloyd-Webber's awful stuff
Runs for years and years and years
An earthquake hits the theatre
But the operetta lingers
Then the piano lids comes down
And break his fucking fingers
It's a miracle

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011

Αποσπάσματα από ένα χυδαίο ημερολόγιο



Ανοιχτό βιβλίο

Με τόση Ποίηση εδώ, ανάμεσα στα πόδια σου
του έρωτος και της γητιάς αγία, Θηραισία
τι θες τις λέξεις και τις βασανίζεις τόσο άδικα!



Ποίηση την πράξη

Να σκίζει το λεπίδι σου σάρκα ζεστή·
ακονισμένο, να σκίζει χωρίς οίκτο
τη σάρκα το λεπίδι


Όργανα παρατήρησης


Ρώγες σκληρές, αλεξικέραυνες
ευαίσθητες κεραίες ακριβείας
μιας μπόρας που λυσσομανά
κι εκλιπαρεί να σβήσει


Ομαδική εργασία

Κλείνε το πανάρχαιο ρήμα χέω
προς όλα τα πρόσωπα
σε όλους τους χρόνους 


Κανόνες ερωτικής ποίησης

Να ‘χουν οι στίχοι σου καμπύλες
λείες καμπύλες κι εσοχές
για να βυθίζονται έκθαμβες
οι λέξεις μέσα τους


Κανόνες ερωτικής ποίησης II

Να παράγουν οι λέξεις σου μια υγρασία
κι ένα παράξενο μυρμήγκιασμα στα δάχτυλα
σα να ζητούν οι στίχοι άσεμνα να τους αγγίξεις

Τρίτη 15 Μαρτίου 2011

Eν ονόματι της Ανθρωπότητας

  • Όσοι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο διατείνονται πως δρουν προς όφελος της ανθρωπότητας. Η οποία ωστόσο, στη συντριπτική της πλειοψηφία, αδιαφορεί για τα μελλούμενα οφέλη κι έτσι οι άμοιροι βελτιωτές της είναι υποχρεωμένοι να δρουν εν ονόματί της - ερήμην της.

  • Ο Νίτσε διαπιστώνει ένα “εχθρικό προς τη ζωή” ένστικτο σε όσους ονειρεύονται ή επιδιώκουν έναν κόσμο καλύτερο από αυτόν. Εμείς, επειδή είμαστε πιο διαλλακτικοί, θα τους αναγνωρίσουμε λίγο από εκείνον τον ανθρωπισμό που βάλλει κατά της ανθρωπότητας - και της αιώνιας τάσης της για ακινησία.

  • Κατ’ εμάς το να θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο είναι καθ’ όλα θεμιτό. Αρκεί να μην διατείνεσαι πως δρας προς όφελος της ανθρωπότητας. Όχι γιατί αυτή η αλαζονεία είναι και καλά ηθικά καταδικαστέα - αντιθέτως! - αλλά αφού αποφάσισες να γίνεις θεός, προς τι η υποκρισία;

Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011

Το επίμονο παράθυρο


Ήξερε πως είχε πεθάνει σε εκείνη την εκδοχή της ζωής του, μα στέκονταν επίμονα έξω απ’ την πόρτα της. Περίμενε ν’ ανοίξει ένα παράθυρο, συνήθως εκείνη την ώρα που ο ήλιος έγερνε πίσω απ’ το βουνό - ίδια στιγμή, πανομοιότυπη διαδρομή, αιώνες τώρα, ακόμα πριν κι απ’ την εποχή που όνειρο και πραγματικότητα ήταν ένα και ο κόσμος δεν είχε εκδιώξει βάναυσα την φαντασία από την σκέψη του. Έγερνε ο ήλιος πίσω απ’ το όρος αγκαλιά με τους μύθους του, χαμένους πια από καιρό, όπως και η αγάπη τους - αυτή όμως τώρα επίμονα πιο δυνατή καθώς είχε περάσει πλέον στον εσώτερο, αθάνατο χώρο της προσωπικής του μυθολογίας. Περίμενε.

Αν μπορούσες να τον ρωτήσεις θα σου έλεγε πως σε εκείνο το παράθυρο το 1943 ένα λευκό, δεκαπεντάχρονο  χέρι είχε αφήσει να πέσει γι αυτόν ένα μαντίλι. Ένα λευκό, αρωματισμένο μαντίλι που έτρεξε να το πιάσει τη στιγμή που η σφαίρα σφηνώθηκε αδυσώπητα στο κεφάλι του διαπερνώντας το αριστερό του αυτί - αυτό που ακουμπούσε πάντα στο ηχείο του μαντολίνου του για να διαπιστώσει οριστικά την αμετάκλητη αρμονία.

Αυτός περίμενε και γύρω η πόλη άλλαζε. Τα χαμόσπιτα, οι χωματόδρομοι, τα κάρα - ακόμη και το παράθυρο! - είχαν όλα συγκλονιστεί από μια βίαιη αλλαγή, αδιανόητη όμως σ’ εκείνον. Σήμερα ωστόσο, εκεί που αυτός έβλεπε το επίμονο παράθυρο, στο μικρό, μοναχικό διαμέρισμα του πέμπτου ορόφου που της παραχωρήθηκε αντιπαροχή, εκείνη ψυχομαχώντας ετοιμαζόταν να βγει απ’ το όνειρο, έχοντας μετρήσει με τον συμβατικό τρόπο εξήντα οχτώ ολόκληρα χρόνια - που κατά βάθος, όπως ήδη πια γνώριζε (έστω κι αργά όπως συμβαίνει σε κάθε άνθρωπο) δεν ήταν παρά όση η διάρκεια μιας ριπής του ανέμου. Περίμενε υπομονετικά καθώς εκείνη θα έφευγε απ’ το όνειρο, πριν πέσει στο άλλο όνειρο να την πιάσει απ‘ το χέρι, όπως τότε που έτρεξε για να πιάσει το μαντίλι. Ήλπιζε μόνο (μόνο να ελπίζει μπορούσε) πως δεύτερη σφαίρα γι αυτόν γραμμένη απ’ την μοίρα δεν είχε. Και περίμενε.  

Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011

Με ονειρεύεσαι ή σε ονειρεύομαι πραγματικότητα;

  • Η πιο δύσκολη υπόθεση εργασίας είναι να διερευνήσει κανείς αν είναι ο ίδιος που ονειρεύεται τον κόσμο, ή αν είναι ο κόσμος που ονειρεύεται αυτόν.

  • Σε αυτό το όνειρο που ονομάζεται καθημερινότητα είναι δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο, να διαλέξεις έναν από όλους τους χαρακτήρες που στοιβάζονται μέσα σου. Στις σπάνιες στιγμές αφύπνισης αναγνωρίζεις πως είναι οι ρόλοι που σε καθορίζουν, κι ας ονειρεύεσαι πως είσαι εσύ που καθορίζεις τους ρόλους.

  • Κάθε επιστροφή στη νοσταλγία των τόπων που επισκεφτήκαμε είναι μια διαπίστωση πως η πραγματικότητα δεν είναι ποτέ ίδια με αυτή που παράγουμε μέσα μας. Η απογοήτευση που νιώθουμε καθώς ερχόμαστε σε επαφή με αυτό που νοσταλγήσαμε, είναι ίδια με εκείνη που νιώθουμε όταν χτυπάει το ξυπνητήρι τη στιγμή της κορύφωσης του πιο όμορφου ονείρου. Είναι το ίδιο αυτό ξυπνητήρι που χτυπάει όταν η απογοήτευση εισβάλει με τη οποιαδήποτε μορφή  διάψευσης των καθημερινών μας ονειροπολήσεων που ονομάζουμε πραγματικότητα.

  • Ακόμη και όταν το όνειρο του καθένα μας συγκλίνει με αυτό μιας ομάδας ανθρώπων, καθώς με χίλια βάσανα προσπαθούμε να το εντάξουμε στα όρια μιας ιδέας, ή μιας ιδεολογίας, και τότε ακόμα το όνειρο του καθένα μας παίρνει τις δικές του συντεταγμένες, με αποτέλεσμα ποτέ να μην μπορούμε να βρεθούμε όλοι μαζί στο ίδιο σημείο που θα μας προσφέρει μια πανομοιότυπη οπτική γωνία και κατ‘ επέκταση την πανομοιότυπη αποτύπωση του ονείρου - δηλαδή του κόσμου, όπως είθισται να το αποκαλούμε.

Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011

Aναγνωστήριο


  • Αφού πρώτα διαλέγει με προσοχή τα βιβλία που θα διαβάσει, μετά εκπλήσσεται ευχάριστα που οι συγγραφείς τους συμφωνούν τόσο πολύ με τις απόψεις του.

  • Ζούμε σε μια εποχή που όλοι πιστεύουν πως μπορούν να γίνουν συγγραφείς - και διαβάζοντας κανείς τα βιβλία που κυκλοφορούν, διαπιστώνει πόσο δίκιο έχουν.

  • Όσο πιο δυσνόητο είναι ένα βιβλίο, τόσο πιο σπουδαίος θα πρέπει να είναι ο συγγραφέας του. Έχω αρκετούς απ’ αυτούς στα ράφια μου που τους κοιτώ με δέος, σκεφτόμενος πόσο αηδιαστικά απλός υπήρξε κάποτε ένας Πλάτωνας ή ένας Όμηρος.

  • Ω! πόσο χαίρομαι όταν βλέπω πως αντί να αγοράζουν μανιωδώς φορέματα κι αρώματα,  υπάρχουν γυναίκες που αγοράζουν μανιωδώς βιβλία! - Νισάφι πια με τα στερεότυπα!

  • Έξω από ένα γνωστό βιβλιοπωλείο κοιτούσα τη βιτρίνα του κι αναρωτιόμουν: αν αυτά που έβλεπα ήταν τα τελευταία αντίτυπα που υπήρχαν στον κόσμο κι έπιανε ξάφνου μια φωτιά - ποια από αυτά θα επέλεγα να σώσω; Έφυγα ευχαριστημένος που δεν υπήρχε ούτε ένα ικανό να θέσει τη ζωή μου σε κίνδυνο.

  • Οι περισσότεροι σύγχρονοι στοχαστές είναι άνθρωποι γεμάτοι καταπληκτικές ιδέες που δεν μπορούν να διατυπώσουν. Αναρωτιέμαι συχνά, καθώς κάνω φιλότιμες προσπάθειες να τους διαβάσω, αν είναι τόσο κακοί συγγραφείς, ή αν απλώς τους ξεπερνούν οι ιδέες τους.

  • Δεν μπορώ να καταλάβω τη φράση “αγαπώ τα βιβλία”. Καταλαβαίνω εύκολα τη φράση “εκτιμώ αυτό το βιβλίο”, ή “μου άρεσε εκείνο το βιβλίο”, αλλά αγαπώ τα βιβλία; Όπως λέμε “αγαπώ τα γατάκια;” - Μα θα μου πείτε, δεν βλέπεις πόσο χαριτωμένα είναι αυτά τα χάρτινα κατοικίδια;

  • Αχ αυτοί οι συλλέκτες του πνεύματος! Με τις μεγάλες βιβλιοθήκες, τα σπάνια βιβλία, και τα φροντισμένα ράφια. Πόσο τους προτιμώ από εκείνους τους συλλέκτες γραμματοσήμων, σπάνιων εντόμων και νομισμάτων!
 
  • Πόσο άδειος από ιδέες, πόσο στεγνός από φαντασία πρέπει να είναι αυτός ο άνθρωπος για να χωράει τόσα βιβλία!

Η ομορφιά του απρόβλεπτου

"Παρακαλείται ο κάτοχος της Αλήθειας να την μετακινήσει λίγο πιο κει γιατί μας κλείνει την θέα του κόσμου. "

Τι ωραία που η ζωή είναι απρόβλεπτη! Ποιος μπορούσε να φανταστεί τον κόσμο όπως είναι σήμερα πριν μερικούς μήνες; Ποιος μπορεί να προβλέψει πώς θα είναι ο κόσμος σε μερικούς μήνες; (Αλήθεια, που έχουν κρυφτεί όλοι αυτοί οι σπουδαίοι και βαθυστόχαστοι αναλυτές και σχολιαστές και θεωρητικοί και “στοχαστές” που έδειχναν να τα ξέρουν όλα; Αυτοί που στοχάζονταν πριν από μας, για μας;)

Ω! Πόσο όμορφοι είναι αυτοί οι βαθυστόχαστοι, έτσι αμήχανοι καθώς τραυλίζουν την αδυναμία τους να κατανοήσουν - πόσο, επιτέλους αληθινοί! Τι γλυκιά παρηγοριά να ξέρεις παραδείγματος χάριν, πως για να εξεγερθεί ο κόσμος δεν έχει ανάγκη την Αριστερά! (Αλλιώς πώς εξηγείται ο ύπνος της Ευρώπης που διαθέτει την πιο ισχυρή Αριστερά σε σχέση με την αφύπνιση της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής όπου η Αριστερά είναι ανύπαρκτη;) Τι γλυκιά παρηγοριά να ξέρεις πως  εκεί όπου δεν υπάρχουν επαγγελματίες “επαναστάτες”, θεωρητικοί της πεντάρας, ΜΚΟ και κόμματα ο κόσμος εξεγείρεται!

(Ναι, ναι ξέρω, “εκεί” πεινάνε, “εκεί” δεν έχουν δημοκρατία, “εκεί” θέλουν να γίνουν “εδώ”. Εντάξει, τώρα ήρεμοι μπορείτε να γυρίσετε πλευρό. Κανείς δεν θα ταράξει την βεβαιότητά σας πως όλοι θέλουν να γίνουν σαν και σας.)

Τι ανακούφιση όμως να φαντάζεσαι αυτή την πιθανότητα (μέχρι χθες ανύπαρκτη) πως το καινούργιο μπορεί να ανατέλλει από εκεί που μέχρι μόλις χθες, μόνο στα υποτιμητικά μας βλέμματα, ή στην καλύτερη περίπτωση, στην άθλια συμπόνια μας μπορούσε να ελπίζει, την ώρα που το υπέρλαμπρο και φανταχτερό άστρο της Ευρώπης σβήνει! 
 
Επιτέλους ο κόσμος αλλάζει. Προς το καλύτερο, προς το χειρότερο - τι σημασία έχει;

Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011

Eπιστολή προς υπαλλήλους μεγαλοεργολάβων




ΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ κκ. ΛΥΡΙΤΖΗ, ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ ΚΑΙ... ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ*

Πανικός στις εταιρίες
Τρόμος στην κυβέρνηση
...Πολλή δουλειά για τα ΜΜΕ

(Ή πως λύνονται οι εξισώσεις:
1. Παράνομες συμβάσεις + άδικη έμμεση φορολογία υπέρ εταιριών = πληρώστε διόδια
2. Καταρρέουν οι συμβάσεις + πρέπει να πληρώσει το κράτος τους ιδιώτες = φταίει το κίνημα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ)

Αγαπητοί μου Βασίλη και Δημήτρη, γλυκύτατε μου Μπάμπη,
Παρακολουθώ τις τελευταίες μέρες την αγωνία σας να αποδείξετε πως το κίνημα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, θα είναι υπεύθυνο για τη μη ολοκλήρωση των έργων στις εθνικές οδούς λόγω μεγάλων απωλειών εσόδων. Ειλικρινά συμμερίζομαι την αγωνία σας να αποδείξετε τα αναπόδεικτα. Θα μου επιτρέψετε να σας βοηθήσω.

Θέλω να σας θυμίσω ότι το μεγαλύτερο μέρος των δρόμων ήταν ήδη κατασκευασμένο. Το κόστος κατασκευής της Ιόνιας Οδού, που ανέλαβε η Νέα Οδός Α.Ε. να διεκπεραιώσει, ήταν 800.000.000 ευρώ και η συντήρηση της υπάρχουσας ΠΑΘΕ (τμήμα της Νέα Οδός Α.Ε.) 200.000.000 ευρώ (συντήρηση-ανακατασκευές).

Τα έργα της Ιόνιας Οδού έχουν ολοκληρωθεί κατά το 25%, άρα το κόστος που δαπανήθηκε είναι 200.000.000 ευρώ. Υπολογίζεται ότι έχουν δαπανηθεί τα 150 από τα 200.000.000 ευρώ για τη συντήρηση και τις ανακατασκευές.

Έχουν δοθεί στην εταιρεία, από το Δημόσιο 150.000.000 ευρώ. Η είσπραξη των διοδίων υπολογίζεται 200.000.000 ευρώ. Άρα μην κουράζεστε. Δεν υπάρχει θέμα χρηματοδότησης. Υπάρχει το γνωστό: της ρεμούλας!

Θυμίζω επίσης ότι στις συμβάσεις παραχώρησης των εθνικών δρόμων υπάρχουν ρήτρες και για τα δύο συμβαλλόμενα μέρη. Γιατί αγωνιάτε συνεχώς να προβάλλετε μονάχα τις υποχρεώσεις του κράτους προς τις εταιρίες και όχι εκείνες των εταιριών προς το κράτος;

Το κράτος έχει χρηματοδοτήσει με 150.000.000 ευρώ, τα οποία συμβατικά θα πρέπει να επιστραφούν, λόγω μη ολοκλήρωσης των έργων. Επιπλέον θα πρέπει να καταβληθούν στο Δημόσιο ρήτρες για την καθυστέρηση στην ολοκλήρωση των έργων ίσες προς 40.000.000 ευρώ.

Εσύ γλυκέ μου Μπάμπη, που αγωνιάς ιδιαίτερα για την λύση των οικονομικών μας προβλημάτων, πως σου διέφυγε το συγκεκριμένο έσοδο, που το κράτος αρνείται να εισπράξει;
Ακόμα κι αν είχε τηρηθεί η σύμβαση, την οποία έχουμε προσβάλει νομικά με σκοπό να την καταργήσουμε, το τέλος διοδίων θα έπρεπε να είναι στα μετωπικά διόδια των Αφιδνών 1.60 και όχι 2.05 ευρώ!

Όπως καλά ξέρεις υπήρξε μεγάλη αγωνία αν θα εισπραχθούν τα προβλεπόμενα έσοδα του έτους. Χρειάστηκε να θεωρηθούν όλοι οι Έλληνες πολίτες φοροφυγάδες και να εξαναγκαστούν με περαίωση ενώ θα μπορούσαν να εισπραχθούν πολύ απλά 190.000.000 ευρώ από τις ρήτρες τις σύμβασης για ασυνέπεια στις υποχρεώσεις της.

Ο κύριος Λαμπρόπουλος, πρώην υπάλληλος της ΓΕΚ-ΤΕΡΝΑ (πρώην Γεν. Διευθυντής της Νέα Οδός Α.Ε.) και νυν Γεν. Γραμματέας του Υπουργείου Υποδομών και η κυρία Καλτσά, πρώην μέλος του Δ.Σ. της εταιρίας ΓΕΚ-ΤΕΡΝΑ και νυν Γεν. Γραμματέας του Υπουργείου Υποδομών (οι λύκοι που φυλάνε τα πρόβατα), θα μπορέσουν να σας το επιβεβαιώσουν αν ασκήσετε σοβαρά τα καθήκοντα δημοσιογραφίας σας.

Γλυκύτατε μου Μπάμπη, δεν φταίει το κίνημα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ που δεν γίνονται τα έργα. Κοίτα λίγο πιο προσεκτικά. Το κράτος δεν έχει λεφτά να απαλλοτριώσει τα κομμάτια, που έχει αναλάβει για να προχωρήσουν και θέλουν, για να καλύψουν τις πομπές τους, να τα ρίξουν πάλι, που αλλού; Στους πολίτες! Αυτούς τους ίδιους ακριβώς, που τα φάγανε μαζί.

Δεν φταίει το κίνημα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ που το κράτος υπέγραψε ότι η ΔΕΗ θα υπογείωνε τις γραμμές της για να γίνει η Ιόνια Οδός, ξεχνώντας ότι τη Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού την είχε το ίδιο κάνει Α.Ε. και ως εκ τούτου, πολύ σωστά, δεν μπορούσε να αναλάβει τέτοιο κόστος προς χάριν των ιδιωτικών συμφερόντων της Νέα Οδός Α.Ε.

Αγαπητοί μου Βασίλη και Δημήτρη, γλυκύτατέ μου Μπάμπη, μη μας φοβίζετε ότι ο ελληνικός λαός θα μείνει χωρίς δρόμους, λόγω του κινήματος των πολιτών που δεν πληρώνουν διόδια. Δεν χρέωναν οι πολίτες τις 4πλάσιες τιμές από όλη την Ευρώπη στην κατασκευή των δρόμων επί μία και πλέον εικοσαετία. Η χρήση των δρόμων, σας θυμίζω, πληρώνεται με τα τέλη κυκλοφορίας και τα τέλη καυσίμων!

Ο συμπαθέστατος κύριος Νασούλης, της Αυτοκινητόδρομος Αιγαίου Α.Ε., δήλωσε σε ραδιόφωνο ότι η κύρια χρηματοδότηση των έργων είναι η είσπραξη των διοδίων!!!!! Άθελά του δηλαδή, παραδέχτηκε ότι η εταιρία του, με μηδενικό κίνδυνο επένδυσης, ζητάει από τον χρήστη του δρόμου να χρηματοδοτήσει το έργο του και αυτός μετά να συνεχίσει να εισπράττει καθαρό έσοδο για τα επόμενα 30 περίπου χρόνια, χωρίς κανένα ρίσκο.

Ο χρήστης δηλαδή είναι συνέταιρος χωρίς όμως να έχει καμία αξίωση στα κέρδη, ούτε μετέπειτα όφελος με μείωση του τέλους των διοδίων. Αντίθετα ο κύριος αυτός είπε (μας κάνει χάρη δηλαδή), πως μετά την αποπεράτωση των έργων, θα υπάρχει μόνο τιμαριθμική αύξηση των τελών! Όπως ακριβώς και οι μισθοί των εργαζομένων ακολουθούν την τιμαριθμική αύξηση. Ασφαλώς κάνω χιούμορ...

Ο κύριος Μαγκριώτης, ισχυρίζεται ότι οι εταιρείες απαιτούν το αντίτιμο των διελεύσεων των πολιτών, που δεν πληρώνουν! Δεν ήξερα ότι οποιοσδήποτε ιδιώτης μπορεί να απαιτήσει από το Δημόσιο οφειλές πελατών του! Μήπως ξέρετε που ακριβώς θα πρέπει να στείλω το λογαριασμό για τις καινούριες μου γόβες;

Αγαπητοί μου Βασίλη και Δημήτρη, γλυκύτατέ μου Μπάμπη, λέτε πως η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα έδωσε την άδεια να μας φωτογραφίζουν, ούτως ώστε να μας στέλνουν διαταγές πληρωμής, για να μπορέσουν οι εταιρείες να καλύψουν τα τεράστια διαφυγόντα κέρδη. Κοιτάξτε καλύτερα τα χαρτιά σας: Δεν είναι “Άδεια”! Είναι “Γνωμάτευση” (απάντηση) σε ερώτηση του Υπουργείου.

Μην ξεχνάτε ότι ποτέ δεν αρνηθήκαμε να δώσουμε τα νούμερα των αυτοκινήτων μας και ειλικρινά σας λέμε, ότι μας αρέσουν οι φωτογραφίες. Έχουμε όλοι φωτογένεια. Έχετε έστω και μία στιγμή σκεφτεί πως αν μας στείλουν να πληρώσουμε 2.05 ευρώ για 5χλμ. που συνήθως διανύουμε, πόσο διαβρωμένο δικαστή θα πρέπει να βρουν για να τους δικαιώσει;

Τι θα κάνουν οι καλοί σας φίλοι οι εργολάβοι τότε; Θα καταρρεύσουν συλλογικά!

Αγαπητοί μου Βασίλη και Δημήτρη, γλυκύτατέ μου Μπάμπη, ειλικρινά πιστεύετε να το τολμήσουν; Ή θα κάνουν τους βλάκες και θα συνεχίσουν να τα παίρνουν από φοβισμένους περαστικούς και βέβαια, αν εσείς με αυτά που λέτε φοβίσετε κάποιους ακόμα, καλύτερο γι αυτούς. Θα εισπράττουν περισσότερα.

Αγαπητοί μου Βασίλη και Δημήτρη, καλέ μου Μπάμπη, πιστεύω ότι η βασιλεία της βλακείας τελειώνει και έρχεται η βασιλεία της αγανάκτησης γι αυτό θα πρέπει να προσαρμόσετε τη δουλειά σας απευθυνόμενοι όχι σε βλάκες αλλά σε αγανακτισμένους πολίτες.

Κάθε σπρώξιμο της μπάρας είναι ένα σπρώξιμο της γενικής αδικίας και καθολικής αηδίας που βιώνουμε καθημερινά. Σ΄ αυτή τη χώρα μάθαμε εδώ και αιώνες να λέμε ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ σε χειρότερες συνθήκες.

Αγαπητοί μου Βασίλη και Δημήτρη, γλυκύτατέ μου Μπάμπη, όλοι ξέρουμε ότι πάνω στον πανικό τους οι εταιρείες και οι υπηρέτες τους των υπουργείων, δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν το κίνημα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ και προσπαθούν απεγνωσμένα, εδώ και καιρό, να βρουν έννομη λύση εκ των υστέρων για να καλύψουν τα κενά τους.

Επειδή ζούμε σ΄ αυτή τη χώρα, που μοναδικό στόχο έχει την εξάντληση των πολιτών της, που κατασκευάζει νόμους, τους ψηφίζει με τη μορφή του κατεπείγοντος (συνήθως τις νύχτες ή τα καλοκαίρια), δεν θα μας κάνει καμία εντύπωση αν γίνει κάτι τέτοιο και στην περίπτωση μας.

Ξέρουμε ότι οι συμβάσεις τους για την παραχώρηση των εθνικών μας δρόμων έχουν ήδη καταρρεύσει και προσπαθούν, με όχημα εσάς, να βρουν άλλοθι πως το κίνημα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ είναι εκείνο, που φταίει για την κατάρρευση των συμβάσεων τους. Μεγάλη τιμή μας! Αν πάλι προσπαθείτε να μας τρομοκρατήσετε, δυστυχώς έχετε αποτύχει. Οι φωτογραφίες τους δεν μας τρομάζουν και όποιους νόμους και να κατασκευάσουν στα μέτρα τους, θα είμαστε απέναντί τους.

Αγαπητοί μου Βασίλη και Δημήτρη, γλυκύτατέ μου Μπάμπη, θα πρέπει να πείτε στα αφεντικά σας, που τόσο προσπαθούν να μας πείσουν ότι είμαστε νέοι κομματικοποιημένοι και μάλιστα τσακωνόμαστε μεταξύ μας, ότι κάνουν λάθος:

Δεν είμαστε όλοι νέοι. Δεν είμαστε κομματικοποιημένοι.
Δεν είμαστε από αυτούς που πήραν τις μίζες και κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Δεν είμαστε από αυτούς που κατέστρεψαν την χώρα και ακόμα διδάσκουν οικονομία στα πανεπιστήμια με παχυλό μισθό. Είμαστε από αυτούς που τους περικόπηκε ο μισθός μας, το δώρο μας, τα επιδόματά μας, που χειροτερεύει η ιατροφαρμακευτική μας περίθαλψη, η εκπαίδευση των παιδιών μας...

Είμαστε αυτοί που νιώθουμε ότι αυτό το κράτος,
που περιθάλπει κλέφτες και ρίχνει χημικά σε συνταξιούχους, δεν είναι δυνατόν να φροντίσει το δίκιο μας... Ναι Κράτος...διεκδικούμε το δίκιο μας μόνοι μας. Δεν σε εμπιστευόμαστε και μας αποδεικνύεις συνεχώς, πως καλά κάνουμε.

Αγαπητοί μου Βασίλη και Δημήτρη, γλυκύτατέ μου Μπάμπη, θα πρέπει να πείτε στα αφεντικά σας πως το κίνημα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ πήρε ανεξέλεγκτες διαστάσεις, γιατί ο κόσμος σπρώχνοντας τη μπάρα στα διόδια, σπρώχνει από πάνω του την αδικία και εκτονώνει μέρος της καθημερινής του αγανάκτησής του για τις δικές τους και τις δικές σας πομπές. Μην προσπαθείτε να αποδείξετε ότι μερικοί νέοι αριστεροί και ακροδεξιοί που τσακώνονται, είναι το κίνημα των διοδίων.

Το κίνημα των διοδίων είναι απλοί καθημερινοί άνθρωποι. Το κίνημα των διοδίων το “δημιουργήσατε” εσείς! Εσείς μας κάνατε να σπρώξουμε την μπάρα και τώρα σας διαβεβαιώνουμε ότι όσο και να προσπαθείτε να μας ρίξετε τα βάρη των άστοχων συμβάσεων και των επιλογών σας, όσο και να μας τρομοκρατείτε με πρόστιμα και διαταγές πληρωμών, είναι ήδη πολύ αργά.

Και θα το δείτε.

Φιλικά,
Ιωάννα Γερμανού
Κάτοικος Δήμου Ωρωπού (που παρεμπιπτόντως «φιλοξενεί» 8 σταθμούς διοδίων στο εσωτερικό του)

*Αναδημοσίευση (άνευ αδείας) από TVXS.

Τετάρτη 2 Μαρτίου 2011

Σήκω ψυχή μου


Nύχτες ατέλειωτες λευκές
σ’ άδεια στενά φυσάει ο άνεμος σκουπίδια
κι εσύ εκεί γυρνάς όλο στα ίδια
λες κι όλα όσα γίναν ήταν χθες

Σκότος απόψε ο ουρανός
και είναι η στιγμή γεμάτη θλίψη
λες και η νύχτα κάτι κρύβει
για να μη το βλέπει ο Θεός

Κι όλο λες, λες, λες
πως όλα θ’ αλλάξουν πάλι
κι εγώ χαμένος μεσ’ τη ζάλη
λοξοκοιτάζω τον Θεό


Είπες πως θες ν’ αναστηθείς
μέσα στου έρωτα τη σκοτεινή αιθάλη
ένας ατίθασος Θεός σου τρώει το κεφάλι
σ’ αυτή την πόλη δεν μπορείς άλλο να ζεις

Σήκω ψυχή μου να χορέψεις
με τα ταμ - ταμ του νέγρου ουρανού
που σαν τεμπέλα, ξεδοντιάρα μαϊμού
ξάπλωσες στο κορμί μου να σιτέψεις

Σου γνέφουνε οι μάγοι του καιρού
από μακριά οι μοίρες σου κουνάνε το κεφάλι
μέσα στις παραισθήσεις και τη ζάλη
ψάχνεις να βρεις τις πόρτες τ’ ουρανού

Είναι η ζωή από μάγισσες κλεμμένη
μα είναι μέσα σου ατόφιος ο καιρός
σαν το φαρμάκι που αφήνει ο σκορπιός
έσταξε μέσα σου η στιγμή φαρμακωμένη

Τρίτη 1 Μαρτίου 2011

Λόγια γραμμένα στο κύμα


Λόγια γραμμένα στο κύμα
φωνές που πήρε ο βοριάς
τα χρόνια τα περασμένα
στις όχθες της λησμονιάς

Όσα μας είναι γραμμένα
κι όσα μας μέλλει να 'ρθούν
μπορεί να γίνουν μια μέρα 
μα είναι μακριά και αργούν
κάπου στο μέλλον χαμένα
ανάμεσα γης κι ουρανού

Αυτά που ζεις κάθε μέρα
ασήμαντα και μικρά
είναι η ζωή σου - πιο πέρα
μη ψάχνεις και μη ζητάς