Μικρή αποχή

Δεν έχω χρόνο για σας. Φτιάχνω τον βωμό της ματαιοδοξίας μου: μια μεγάλη, χειροποίητη βιβλιοθήκη.

Νοσταλγία πολέμων

Ο μόνος άνθρωπος που συγκρούστηκα μαζί του και έκανε το κάθε λεπτό αυτού του πολέμου, άξιο μνήμης και αναφοράς - ο μόνος άξιος αντίπαλος στην ζωή μου, ήταν ο πατέρας μου.

Βαρέθηκα

Ο Δαίμων της ζέστης II.

Καταραμένη ζέστη - τρισκατάρατος τόπος

Το καλοκαίρι κάνει τα χείλη της να μισανοίγουν. Κόκκινα, σαρκώδη - δεν σημαίνουν και τίποτα οι λέξεις - χυδαία, με μια αθωότητα σατανική, διαβολική, όπως θες πέστην. Η ζωγραφική των λέξεων θα παραμένει πάντα αόριστη, πάντα ακαθόριστη, πάντα ελεύθερη. Φαντασία έχεις, δεν έχεις; Μπορείς να τη φανταστείς - σαν θεά, σαν παρθένα, σαν πόρνη. Είναι όλα μαζί και το καθένα χώρια, αρκεί οι στιγμές της να συμπέσουν με τις δικές σου. Αν είσαι τυχερός. Αλλιώς είναι απλώς ένας θηλυκός δαίμονας που περνά και διασταυρώνεται τυχαία μαζί σου και σε στοιχειώνει. Έτσι είναι. Υπάρχουν γυναίκες που σε στοιχειώνουν. “Το καλοκαίρι” έλεγε κάποιος “είναι θρήνος για τους παντρεμένους άντρες.” Μαζεύονται στις πλατείες, στα καφενεία, στα μπαράκια, στις παραλίες, κοιτάζουν τη γυμνή σάρκα, κλείνουν τα μάτια, αναστενάζουν. Λείες πλάτες, γυμνές κοιλιές, στήθη που από στιγμή σε στιγμή απειλούν να σπάσουν τα δεσμά των σουτιέν και αυθάδεις κώλοι: Εν κινήσει, σε στάση - κόλαση!

Το καλοκαίρι τα χείλη της ανοίγουν αδιάντροπα και ζητούν να δροσιστούν. Δεν ξέρεις αν θέλει να πιει νερό, ή να ρουφήξει αχόρταγα ένα φιλί. Παντρεμένοι, ξεπαντρεμένοι υπάρχουν άντρες που κάθε καλοκαίρι πετούν για όσο μπορούν τα άμφια. Ξεριζώνουν από τις καράφλες και τα γκρίζα μαλλιά τα φωτοστέφανα και επιστρέφουν στον Διόνυσο. Δεν τους αδικεί. Μήπως είναι τυφλός τάχα; Δεν βλέπει τα χείλη της που ζητούν να ξεδιψάσουν; Μήπως παύει κανείς έτσι ξαφνικά να είναι πηγή, να αναβλύζει; Κάθεται στο γραφείο της και τα πόδια της χύνονται στη μοκέτα σαν καταρράκτες· κυκλοφορεί στους διαδρόμους και οι γλουτοί της χορεύουν τον χορό του Ζαλόγγου· τον επισκέπτεται για ψύλλου πήδημα, σκύβει πάνω από το γραφείο του και τα στήθη της είναι έτοιμα να χιμήξουν κατά πάνω του - και κάθε φορά το φωτοστέφανο του προκαλεί μια θλιβερή φαγούρα στο κεφάλι. Θέλει να το ξεριζώσει, να το πετάξει, να αφήσει να φυτρώσουν τα κέρατα του Πανός, τα κέρατα του διαβόλου, το κέρατό του το τράγιο - οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό το καταραμένο φωτοστέφανο, αυτές τις καταραμένες χειροπέδες του μυαλού και του πόθου του, που του απαγορεύουν να απελευθερώσει από μέσα του την πηγή που ζητά να αναβλύσει και να ξεδιψάσει αυτά τα καταραμένα χείλη που πάνε κι έρχονται στο ξύπνιο και στον ύπνο του...

Εκείνη φεύγει κι αυτός μένει μόνος. Καταραμένο καλοκαίρι, σκέφτεται, καταραμένη ζέστη. Καταραμένος τόπος που γέννησε σειληνούς και σάτυρους και κατέληξε να δεθεί χειροπόδαρα με προτεσταντικές αλυσίδες. Φεύγοντας από το άδειο γραφείο του κοιτάζει με αηδία τον ήλιο κι αναπολεί την αγνότητα του χειμώνα - του κάθε χειμώνα - που παγώνει το μυαλό, τα πάθη και τα αισθήματα.

Πίσω ολοταχώς

Όποτε ο άνθρωπος έφτανε σε αδιέξοδο, η απλή και κοινή λογική με την οποία τον είχε προικίσει η φύση, τον ωθούσε να κάνει το μόνο λογικό πράγμα που μπορούσε να κάνει - πίσω ολοταχώς. Αντί λοιπόν να κάτσει και να χτυπάει το κεφάλι του προσπαθώντας να ρίξει τον τοίχο που του έκλεινε την πορεία, πήγαινε πίσω και φτάνοντας στην αρχή του δρόμου από όπου ξεκίνησε, έπαιρνε ένα άλλο μονοπάτι με τη βεβαιότητα πως τουλάχιστον γνώριζε πως το ένα από τα μονοπάτια που ανοίγονταν μπροστά του, οδηγούσε σε αδιέξοδο. Αυτό έκανε κατά την Αναγέννηση, ας πούμε, το ίδιο και με τον διαφωτισμό - αλλά και πιο πριν, ξανά και ξανά και ξανά. Αυτή η απλή λογική φαίνεται ακόμα μια φορά, ως η μόνη λογική αντίδραση απέναντι στο (μεγαλύτερο από όλα τα αδιέξοδα) αδιέξοδο που βρίσκεται σήμερα ο άνθρωπος.

Κενό

Αν ψάξει κανείς να βρει έναν πολιτικό χώρο που να γεννά στον άνθρωπο, ακόμα και σε μικρούς, αλλά δυναμικούς αριθμούς, την ελπίδα μιας εναλλακτικής πρότασης και την προοπτική ενός κοινωνικού ονείρου· αν κανείς ψάξει να βρει ένα κοινωνικό κίνημα που να παράγει πολιτισμό, νέες ιδέες και τέχνη· αν κανείς αναζητά μια πολιτική, κοινωνική και πολιτιστική πρόταση με τον αέρα του καινούργιου, του μελλοντικού, ανατρεπτικού και ρηξικέλευθου- δεν θα τη βρει. Η Αριστερά, που για σχεδόν δύο αιώνες είχε τα αποκλειστικά δικαιώματα αυτού του ρόλου, πέθανε. Και τίποτα προς το παρόν δεν φαίνεται να μπορεί να αναπληρώσει αυτό το τεράστιο κενό που άφησε πίσω της.

Παραμορφωτικοί καθρέφτες

Η περηφάνεια, λέει ένας σοφός, είναι το αποτέλεσμα μιας ισχυρής αυτοπεποίθησης - είναι η απόλυτη γνώμη που έχει κάποιος για την αξία του. Αντιθέτως, η ματαιοδοξία δεν είναι τίποτα άλλο από την απέλπιδα προσπάθειά μας να πείσουμε τους άλλους για την αξία μας, ώστε μέσα από τη γνώμη τους να αντλήσουμε πίστη στον εαυτό μας. Φυσικά, αν τα πράγματα ήταν τόσο απλά δεν θα ήταν και τόσο κακό πράγμα η ματαιοδοξία. Αν καταφέρναμε δηλαδή να αντλήσουμε πίστη στον εαυτό μας έστω και μέσα από την αποδοχή των άλλων. Η αλήθεια όμως είναι πως ο ματαιόδοξος δεν καταφέρνει ποτέ να πιστέψει στον εαυτό του - ακόμα και αν τα πλήθη τον ανακηρύξουν θεό. Πάντα μέσα του θα τον τρώει το σαράκι της ανασφάλειας. Αυτό το ερώτημα: “είμαι όντως καλός ή απλώς οι άλλοι είναι πιο ηλίθιοι από μένα;” δεν θα πάψει ποτέ μέσα του. Για να μην επισημάνουμε και την άλλη αλήθεια - τό πόσο άστατος δηλαδή και απρόβλεπτος, είναι στις αντανακλάσεις του, ο καθρέφτης των άλλων.

Αρχή και τέλος

Η οπτική γωνία με την οποία βλέπει κανείς τον κόσμο εξαρτάται και από το κατά πόσο στέκεται κοντά στην είσοδο ή στην έξοδο.

Γεια σας λεβέντες γείτονες!

Είναι πραγματικά απίστευτο το πώς έφτασε στα χέρια μου αυτό το βίντεο αυτή τη χρονική στιγμή - ακούστε την Κυριακή την εκπομπή μου και θα καταλάβετε τι εννοώ!

Ευχαριστώ θερμά δημητράτ-ια μεγίστη!

Πλανόδια μουσική, ξεριζωμένοι στίχοι

Όσοι αγαπάνε τις μουσικές εκτός - εκτός διαδρομής, εκτός δεδομένων και εκτός ιδεολογικών και εθνικών αγκυλώσεων - που βγαίνουν από τους δρόμους που χαράζουν τα ΜΜΕ και το μάρκετινγκ και ταξιδεύουν πάνω στο άγνωστο σώμα της Ελλάδας. Όσοι ξέρουν, ή ψυχανεμίζονται τέλος πάντων, πως η Ελλάδα έχει πολλά άγνωστα μουσικά (και όχι μόνο) πρόσωπα, ας ακούσουν στο "Ανεμολόγιο" αυτής της Κυριακής το πρώτο μέρος μιας σειράς εκπομπών με θέμα την εκτός των τειχών μουσική της Ελλάδας.

Δυσλειτουργική μονάδα πεποιθήσεων

Όσο κι αν έψαξα, όσο κι αν το θέλησα, δεν κατάφερα ποτέ να βρω μια πλευρά που να είχε δίκιο, χωρίς ταυτόχρονα να έχει και άδικο. Ούτε και μια πλευρά που να είχε άδικο, χωρίς ταυτόχρονα να έχει και δίκιο.

Η καλογερική

Οι συσχετισμοί και οι ομοιότητες της αριστερής ιδεολογίας, σε όλες τις εκφάνσεις της (σοσιαλιστική, κομμουνιστική, αναρχική), με τον χριστιανισμό είναι πολλές, αφού η αριστερά δεν είναι κατά βάση τίποτα περισσότερο από την εκκοσμίκευση της ηθικής του χριστιανισμού: όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι (απέναντι στον Θεό). Για όλους υπάρχει η δυνατότητα ενός παραδείσου. Εκεί όμως που μοιάζουν σαν δίδυμα αδέλφια, είναι στο ότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία, όσοι δηλώνουν χριστιανοί ή αριστεροί, ζουν και πράττουν κατά τον αντίθετο τρόπο. Αυτό αποδεικνύει δυο πράγματα: Πρώτον, ότι η καλογερική είναι δύσκολη. Δεύτερον, πως και οι δυο ιδεολογίες ευαγγελίζονται μια ουτοπική, σχεδόν εξωπραγματική πραγματικότητα, ανεφάρμοστη τόσο σε κοινωνικό, όσο και σε ατομικό επίπεδο. Όμως πρέπει και στις δυο (με πρωτεύοντα τον χριστιανισμό) να πιστώσουμε το γεγονός πως έχοντας θέσει τον πήχυ ψηλά, μας προκαλούν να γίνουμε καλύτεροι και να τον περάσουμε. Το το ότι οι περισσότεροι προτιμούμε να περνάμε από κάτω - ε, αυτό είναι ένα άλλο θέμα.

Ευλόγησον τον μύστακαν - εμού του ιδίου

Δεν υπάρχει ομορφότερο πράγμα στα μπλογκ από τα διθυραμβικά "ανώνυμα" σχόλια.  Πολλάκις, γεννούν ωραιοτάτην θυμηδίαν - αλλά και γέλωτα εις τοιαύτην ζωήν την πολλαπλώς φαρμακερή, σκοτεινήν και απαισίαν...

Στης ανάγκης τα θρανία ή με την ορμή της επιθυμίας;

Kανείς δεν γίνεται οικονομικός μετανάστης από «ανάγκη», παρά μόνον από επιθυμία. Η ανάγκη ικανοποιείται με ελάχιστα, η επιθυμία όχι. Επιπλέον, η ανάγκη είναι ένστικτο επιβίωσης, άρα ενεργοποιεί μια παθητική και όχι ενεργητική συμπεριφορά. Γι αυτό στην Κατοχή ας πούμε, στα αστικά κέντρα, περισσότεροι πέθαναν από πείνα υπομένοντας καρτερικά την ανέχειά τους, από αυτούς που πήραν τα όπλα, αντιστάθηκαν, ή ακόμα έκλεψαν (π.χ. σαλταδόροι), για να επιζήσουν. Μόνο η επιθυμία είναι ικανή να πατήσει τον πυροκροτητή στην ψυχή του ανθρώπου. Είτε αυτή είναι επιθυμία για ελευθερία, είτε επιθυμία για ένα καλύτερο αύριο, είτε επιθυμία να βιώσει κανείς το όνειρο μιας ζωής γεμάτης απολαύσεις στις κοινωνίες της πλούσιας Δύσης. Οι άνθρωποι ξεσπιτώνονται (ή ξεσηκώνονται) γιατί έχουν όνειρα· γιατί επιθυμούν να ζήσουν καλύτερα κι όχι γιατί πεθαίνουν από την πείνα (είναι υπερβολικά σπάνιες αυτές οι περιπτώσεις), ή γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. (Δυο αιώνες περιμένει μάταια ο Κάρολος να ξεσηκωθούν οι προλετάριοι γιατί όντας ανίδεος, πίστευε ειλικρινά πως δεν έχουν παρά μόνο αλυσίδες, ενώ αυτοί ήταν και είναι γεμάτοι όνειρα και επιθυμίες!) Άρα η πράξη τους είναι απολύτως συνειδητή και ωθούμενη αποκλειστικά από τα όνειρα και τις επιθυμίες τους. Κι αυτό που τους οφείλουμε δεν είναι συμπόνια και οίκτος και φιλανθρωπία, αλλά σεβασμό και αναγνώριση του δικαιώματός τους να επιδιώξουν με κάθε τρόπο να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους. Και αυστηρότητα, για την τήρηση των κανόνων και τον σεβασμό προς τα ήθη και τις παραδόσεις των κοινωνιών που τους υποδέχονται.

Μια είδηση γεννά ερωτήματα

"Μετανάστες που προσπαθούν να φθάσουν σε Δυτικές χώρες κρύβονται αρκετά συχνά στο χώρο των τροχών αεροσκαφών, αλλά ελάχιστοι επιβιώνουν· πεθαίνουν από το κρύο και την έλλειψη οξυγόνου, και συνήθως πέφτουν στο έδαφος όταν το διαμέρισμα των τροχών ανοίγει λίγο πριν την προσγείωση."*

Απελπισία ή εξωφρενική τόλμη; Είναι να τους λυπάσαι ή να τους θαυμάζεις για την αποκοτιά τους;  

*Από την Ελευθεροτυπία. Η είδηση αφορούσε έναν Ρουμάνο που ταξίδεψε στους τροχούς ενός αεροπλάνου στο δρομολόγιο Βιένη-Λονδίνο και επέζησε!..

Ερημητήριο

Δεν είναι ακριβώς στο βουνό όπως το ονειρευόμουνα, αλλά είναι σε ορεινή περιοχή, σε ένα υπέροχο ανάγλυφο από λόφους και υψώματα. Δεν είναι ακριβώς μέσα στο δάσος, αλλά είναι στην άκρη ενός πευκώνα. Είναι πέτρινο και παλιό όπως ακριβώς το ονειρευόμουν, με χοντρούς τοίχους, ξύλινα παράθυρα και παντζούρια μπαγκάτσες από δρυ. Με μεγάλα ψηλοτάβανα δωμάτια, με εμφανή τα ξύλα στο ταβάνι και την παραδοσιακή ψάθα του νησιού. Με πέτρα παλιά στα πατώματα του ισογείου και ξύλινο πάτωμα στα ανώι - στο οποίο οδηγεί μια, απερίγραπτου κάλλους, εξωτερική, ξύλινη σκάλα. Με μια τεράστια κουζίνα για όσους πραγματικά αγαπούν την μαγειρική. Το γραφείο μου βλέπει από τη μια μεριά τον πευκώνα και από την άλλη την αυλή. Η αυλή είναι μεγάλη (ένα στρέμμα), περιτοιχισμένη με ψηλό μαντρότοιχο όπως συνηθίζονταν εδώ, πλακόστρωτη και γεμάτη δέντρα. Πορτοκαλιές, μανταρινιές, λεμονιές, μια βερικοκιά, μια μουσμουλιά, δυο ροδακινιές, μια ροδιά, μια αχλαδιά. Μεγάλες πολύχρωμες τριανταφυλλιές και το γιασεμί να κρέμεται γύρω από την αυλόπορτα και να μοσχοβολά. Είναι ένα σπίτι που δεν γοητεύει τους ντόπιους γιατί δεν είναι αρκετά γυαλιστερό για επίδειξη κι επιπλέον θέλει φροντίδα. Θέλει χέρια που να «πιάνουν» και μεράκι για να συντηρηθεί. Καμιά Φιλιππινέζα δεν μπορεί αυτά να τα προσφέρει. Είναι ένα σπίτι που το αγάπησε με την πρώτη ο σκύλος μου, αλλά ζητάει οπωσδήποτε και μια δυο γάτες να το κατοικήσουν. Είναι το σπίτι μου. Το ερημητήριο μου. Το λιμάνι μετά από ένα μακρύ, περιπετειώδες και υπέροχο ταξίδι - που ήταν η ζωή μου. Σήμερα έγινε δικό μου. Σύντομα ελπίζω, θα το ζήσω. Ταπεινά ζητώ από την Εστία να το ευλογήσει και να το κάνει να με αγαπήσει. Έρχομαι, καθαρός εκ καθαρών οικιών βασίλεια... 

(Είναι ίσως ύβρις που το λέω, αλλά το σπίτι μου στην Αθήνα ποτέ δεν το αγάπησα. Από σπίτια αγάπησα μόνο το πατρογονικό μου στο Ψυχικό και το σπίτι μας στο χωριό, στην άκρη της θάλασσας. Όλα τα άλλα σπίτια ήταν απλώς εστίες για να φωλιάζω μέσα τους μαζί με την οικογένειά μου. Όμως αυτό το νιώθω πως θα το αγαπήσω. Ήδη, το ακούω που μου μιλά...)

Θαλασσοπόροι και τουρίστες

Αυτό που κάνει τον κόσμο μοναδικά υπέροχο και τη ζωή όμορφη κι ενδιαφέρουσα, είναι πως ενώ υπάρχει μια και μόνη αντικειμενική πραγματικότητα, υπάρχουν εκατομμύρια υποκείμενα που την αντιλαμβάνονται και την ερμηνεύουν προσθέτοντας ο καθένας και μια διαφορετική, μια εντελώς δική του πινελιά στην οικουμενική αντίληψη μας για τον κόσμο. Κάθε φορά που κάποιος διαφωνεί μαζί σου λοιπόν, είναι σα να προβάλλει για χάρη σου σε μια τεράστια οθόνη ακόμη μια ερμηνεία του κόσμου, ακόμη μια πολύχρωμη πινελιά στο τεράστιο και πανέμορφο μωσαϊκό της ανθρώπινης αντίληψης του κόσμου. Κάθε διαφωνία, είναι μια πόρτα σε έναν καινούργιο κόσμο. Είναι ένα ανοιχτό παράθυρο που βλέπει σε έναν άγνωστο ορίζοντα. Είναι μια θάλασσα που μόνο οι θαλασσοπόροι της γνώσης διασχίζουν. Οι άλλοι, προτιμούν τα ήρεμα και τελματωμένα νερά της συμφωνίας. Τις βαλτωμένες λίμνες της επιβεβαίωσης. Το πολύ – πολύ να επιχειρήσουν ένα οργανωμένο ταξιδάκι στις πολύβουες παραλίες της συγγενούς σκέψης.

Agnes

Η λατρεία της αγνότητας δεν είναι παρά το άλλο πρόσωπο της επιθυμίας για την βεβήλωση της.

Photo by Ian Saudek