Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010

Ραντεβού τον Σεπτέμβρη

Ζαθέα

ὕβριν χρὴ σβεννύναι μᾶλλον ἢ πυρκαϊήν.


Η σεμνή Ζαθέα - κατ’ άλλους Χεττιείμ - μάζευε κοχύλια
και μικρά πετράδια, βότσαλα κι αλμύρα -
μάζευε ουρανό, κι αγνάντευε τον Φλοίσβο
με την καλή της Μοίρα και τον σεμνό Καιρό -
ανοιχτούς ορίζοντες κι άστεγους ανέμους
ταπεινές βαρκούλες κι ουρανούς παρθένους

(όλα μικρά κι ασήμαντα
όλα βαθιά, ανεκτίμητα)

Έβλεπε κουρσάρους, εμπόρους, πειρατές
σαρακηνούς και Φράγκους περιηγητές
άρπαγες και φίλους και κατακτητές
μα εκείνη πάντα μόνη στης χαρουπιάς τον ίσκιο
μιλούσε με τη Θάλασσα και τον χρυσό τον Ήλιο

Μια μέρα καθώς ήταν μονάχη στον γιαλό
η Ύβρις επισκέφτηκε τον τόπο τον φτενό
κι ήρθαν μέρες της Έριδος, χρόνια της προσφυγιάς
και μέρες της ορφάνιας και της απονιάς

Η σεμνή Ζαθέα που μάζευε κοχύλια
σαν το ‘θελε η Ιστορία και η κακή της Μοίρα
γνώρισε την Ανάγκη μα και την Απληστία
και πούλησε την τιμή της για κάμποσα αργύρια

Τώρα μέσα σε πλούτη και κάλπικα παλάτια
γυρεύει της ψυχής της τ' απόρθητα κομμάτια

Παρασκευή 23 Ιουλίου 2010

Μανία επιδίωξης του μέλλοντος

Αφού η κοινωνία που δομούμε σήμερα δεν είναι ούτε κατά προσέγγιση η κοινωνία που οραματιστήκαμε κι αφού δεν έχουμε καμιά καλύτερη ιδέα για την κοινωνία του αύριο, γιατί δεν επιχειρούμε μια επιστροφή στο χθες; Να αράξουμε για λίγο στα γνωστά και δοκιμασμένα, να χαλαρώσουμε και κάποτε να ξανασχοληθούμε και με το αύριο. Τι τρέχει τέλος πάντων με τον άνθρωπο; Γιατί όταν όλοι οι δρόμοι προς τα μπρος δείχνουν κλειστοί, θεωρεί πιο λογική τη στασιμότητα από την οπισθοχώρηση;

Τετάρτη 21 Ιουλίου 2010

Η ανθρωπογεωγραφία του "εθνικισμού"

Η άνοιξη της Πράγας. Το Βιετνάμ. Η Βουδαπέστη. Η Αλγερία. Η Κύπρος. Η Ανατολική Γερμανία. Η Ιρλανδία. Η Κρήτη. Το Στάλινγκραντ. Ο Γοργοπόταμος και το Σούλι.

Πατρίδες του μύθου. Σύμβολα μιας παράκαιρης ιδέας. Πεσόντες ενός ηρωικού ανορθολογισμού.

Τρίτη 20 Ιουλίου 2010

Απόσπασμα

“Η ζωή μου δεν είναι παρά ένα διήγημα που με κόπο και αγωνία και μεράκι και γεμάτος πάθος και φιλοδοξία γράφω, για να μην τυπωθεί ποτέ και να χαθεί για πάντα στην ανυπαρξία.” Μόλις τώρα διάβασα αυτή την πρόταση, που έγραψα στην αρχή του ημερολογίου μου. Με έκανε να αναρωτηθώ αν αυτός είναι ο λόγος που γράφω: η ανάγκη μου να αφήσω ένα ίχνος της ύπαρξής μου· ένα κομμάτι χαρτί που θα αιωρείται αιώνια σε αυτή την απέραντη μαύρη κηλίδα που είναι ο χώρος. Είναι μάταιο. Κάθε προσπάθεια του ανθρώπου να αφήσει τα ίχνη του στον κόσμο, είναι μάταιη. Αυτή την ανατριχιαστική αλήθεια κρύβει από το οπτικό - και κυρίως το νοητικό - μας πεδίο, η πιο αληθοφανής εφεύρεση του ανθρώπου: ο χρόνος. Έξω απ’ τον χρόνο, μέσα στη γυμνή αλήθεια του άχρονου κόσμου, τα πάντα είναι μάταια.

Αν και μοιάζει τρομακτική σαν ιδέα, το ότι ο κόσμος υπάρχει ερήμην μας, είναι κατά βάθος, μια ευησυχαστική αλήθεια. Ποιος θα άντεχε να παρασύρει στον θάνατό του τον κόσμο; Καμιά από τις ενέργειές μας, καμιά απόφασή μας, καμιά πράξη μας δεν έχει την παραμικρή σημασία για τον κόσμο. Είμαστε, τόσο σαν άτομα, όσο και σαν είδος, μια μικρή παρένθεση, ένα ελάχιστο επεισόδιο στην αιώνια πορεία του κόσμου. Κάποτε υπήρξαμε. Κάποτε θα πάψουμε να υπάρχουμε. Ο αφανισμός μας, τον οποίο με μανιακή εμμονή επιδιώκουμε και με κάθε τρόπο επισπεύδουμε, δεν θα καταγραφεί σε καμιά σελίδα του κόσμου. Γιατί απλούστατα, αυτή η σελίδα δεν υπάρχει. Η Ιστορία του ανθρώπινου γένους, δεν είναι παρά ο Μύθος, ένας θρύλος, για μια μορφή ζωής που λέγεται, πως κάποτε πέρασε από τον κόσμο.

Στο τέλος, αυτός ο τεράστιος συμπαγής βράχος, αυτή η πέτρα, έχει μεγαλύτερη αξία από τον άνθρωπο. Αιώνια, σχεδόν αναλλοίωτη, αψευδής μάρτυρας μιας, πέρα από κάθε δυνατότητα σύλληψης, αιωνιότητας, ήταν εδώ όταν εμείς δεν υπήρχαμε ούτε καν σαν πιθανότητα και θα είναι εδώ, όταν θα έχει σβήσει και η τελευταία ανάμνηση του είδους μας. Την αγγίζω και νιώθω δέος. Σκέφτομαι πως η απάθεια, η αδράνειά της, δεν είναι παρά η αναπόφευκτη σοφία μιας ύπαρξης που έχει αγγίξει τη φωτιά της αλήθειας. Ξέρει πως το μόνο που μπορεί πραγματικά να κάνει είναι να υπάρχει. Αυτή είναι η μία και μοναδική αξία που αναγνωρίζει κάθε ύπαρξη που κοίταξε με γυμνό μάτι την αιώνια αλήθεια.

Αν σου λείπει η σοφία της πέτρας, ανακαλύπτεις οικουμενικές αξίες για να προσδώσεις μεγαλείο στην μηδαμινότητά σου. Αφού σαν άτομο είσαι τίποτα, γίνεσαι ανθρωπότητα. Γίνεσαι κάτι που σε ξεπερνά και σε εκμηδενίζει, για να δώσεις ένα νόημα εκεί που νόημα δεν υπάρχει. Γίνεσαι Ιστορία, Φιλοσοφία, Τέχνη· δεν είσαι πια ένα μυρμήγκι που απλώς πάει πέρα δώθε κουβαλώντας την τροφή στη φωλιά του. Είσαι ο κρίκος μιας μακράς αλυσίδας, ενός είδους που δημιούργησε την Ανθρωπότητα. Βρίσκεις τον εαυτό σου στις μεγάλες στιγμές του είδους σου, σχεδόν σαν να είσαι εσύ ο δημιουργός τους. Είσαι περήφανος που είσαι άνθρωπος. Είσαι περήφανος που για κάθε υψηλό και ευγενικό συναίσθημα μπορείς να πεις: είναι Ανθρώπινο· και μπορείς να κοιτάς υποτιμητικά την πέτρα. Αυτή την αδρανή ύλη που δεν μπορεί παρά, στωικά και αγόγγυστα να υπάρχει - αιώνια.

Όμως, όσες φορές κι αν ονειρεύτηκε το μυρμήγκι να γίνει αετός, σαν μυρμήγκι έζησε. Όσες φορές κι αν ονειρεύτηκε ο άνθρωπος την ανθρωπότητα, έζησε σαν άτομο. Κι αυτή είναι η τραγικότητα και το μεγαλείο του. Η μόνη αληθινή εποποιία του ανθρώπου, είναι η ζωή του. Όσο μικρή, ασήμαντη, ανούσια και βαρετή κι αν είναι, η ζωή του κάθε ανθρώπου, είναι ένα έπος. Μια θρυλική διαδρομή στον κόσμο, μια ηρωική παρουσία στο αχανές και άπειρο: μια πράξη θάρρους.


Δευτέρα 19 Ιουλίου 2010

Που πήγε εκείνος ο περήφανος κόσμος;



Τελικά, τα βήματα που κάναμε ήταν προς τα μπρος ή προς τα πίσω;

Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010

Ιούλιος, έξι χρόνια μετά

Πάει το ρίγος και το δέος
- και οι ενοχές χαθήκανε κι αυτές -
πνίγηκαν όλα στο βαθύ ποτάμι
μιας εγγενούς α-νοησίας των πραγμάτων

μέσ' τους ορυμαγδούς ταριχευμένων λέξεων

....

Τα βαμπίρ σύμβολα και τα νεκροζώντανα αντι-σύμβολα
παρατάσσονται κάθε εικοστή του Ιούλη στη νεκρή γη
ενώ το μέλλον δροσερό και ολοζώντανο προσπερνά
χορεύοντας και τραγουδώντας τα μακρόσυρτα τραγούδια
της αδιαφορίας του για την ασυνεννοησία των ηττημένων

....

Η οργή που έγινε θλίψη μέσα μου
προβάλλει μια ελεεινή εικόνα
κι ένα θλιβερό κατάντημα
εθνικής εμβέλειας

Πέμπτη 15 Ιουλίου 2010

Μετεμψύχωση

Θεέ μου, αν πράγματι κάποτε πρέπει να με ξαναφέρεις πίσω στη ζωή, κάνε τουλάχιστον να μη χρειαστεί να ξοδέψω ξανά μια ολόκληρη νεότητα για να ανακαλύψω την ματαιότητα της και να απολαύσω τόσο αργά την υπέροχη φαιδρότητα του Είναι μας.

Τετάρτη 14 Ιουλίου 2010

Ζουμ

Η αντίληψη του ανθρώπου είναι σαν ένας φακός κολλημένος σε ένα κοντινό ζουμ χωρίς τη δυνατότητα να αλλάξει ανοίγοντας την εικόνα. Με ένα βλέμμα που μένει διαρκώς κολλημένο στα μικρά, ασήμαντα πράγματα, μετατρέποντάς τα σε τεράστια και σημαντικά, μοιάζει με την αράχνη που μένει ακίνητη με το βλέμμα προσηλωμένο στο θήραμα, ενώ γύρω της ένας ασύλληπτος σε μέγεθος και σε δυνατότητες κόσμος, παίζει χαρούμενα με την αιωνιότητα.

Τρίτη 13 Ιουλίου 2010

Πέπλα του αίσχους

Δεν υπάρχει χειρότερος ραγιαδισμός από την ιδεολογία της επιβίωσης. Όλοι οι προσκυνημένοι και άβουλοι ανά τον κόσμο, αυτή την ιδεολογία προβάλλουν ως αιτιολογία για την υποτέλεια και τη δειλία τους. Η αμέσως επόμενη σε αθλιότητα ιδεολογία, είναι η ιδεολογία του εφικτού. Όχι γιατί είναι εγγενώς άθλια, αλλά γιατί είναι πάντα, μα πάντα, το πέπλο που σκιάζει σαν δικαιολογία την πρώτη.

Δευτέρα 12 Ιουλίου 2010

Οι όμηροι των πεποιθήσεών τους

Πριν τυφλωθούν γνωρίζουν, πως η χειρότερη στιγμή της ζωής τους θα έρθει, όταν η ιστορία αποφασίσει πως ήρθε η ώρα να συναντήσουν επιτέλους και να αναγνωρίσουν το έργο τους. Γι αυτό φροντίζουν μέχρι τότε, να έχουν καταστήσει εαυτόν, πνευματικώς τυφλό.

Παρασκευή 9 Ιουλίου 2010

Σημαία ξεχασμένη σε ένα ανάχωμα

Από που αντλεί τη δύναμη
αυτό το μπλε και άσπρο 
μετά από τόση και τόση πατριδοκαπηλία
ακόμα να με συγκινεί;

Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010

Περί μεγέθους

"Όλες αδιαφορούν για το μέγεθος μέχρι να αντικρίσουν το κατάλληλο"
Γέρων θυμόσοφος

Το τελευταίο διάστημα, λόγω μιας ψηφοφορίας στο Δημοτικό Συμβούλιο Λευκωσίας όπου κρίθηκε (χθές, θετικά) η ανέγερση ή όχι ενός καθεδρικού ναού στην εντός των τειχών Παλιά Λευκωσία, έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό μια συζήτηση και έχουν εκδηλωθεί ποικίλες αντιδράσεις. Δυστυχώς δεν γνωρίζω καλά το θέμα, αλλά διαβάζοντας τόσο τις αναρτήσεις των μπλογκ, όσο και κάποιες γνώμες κατοίκων και φορέων της περιοχής που δημοσίευσε η εφημερίδα Πολίτης, καταλήγω στο συμπέρασμα πως η σημαντικότερη διαφωνία έγκειται στο μέγεθος του ναού - ο οποίος θα φτάσει λένε στα εικοσιέξη μέτρα. Φυσικά, η τάση των ταγών της εκκλησίας μας να χτίζουν όλο και πιο μεγάλες εκκλησίες-εκτρώματα θα μπορούσε να βάλει κάποιον καλοπροαίρετο παρατηρητή σε σκέψεις, σχετικά με τα ψυχολογικά αίτια που τους ωθούν προς αυτή την κατεύθυνση - σε σχέση μάλιστα με τον όρκο αγαμίας και όσα πιθανά ψυχολογικά και άλλα παρατράγουδα αυτός μπορεί να προκαλεί στον άνθρωπο και κατ’ επέκταση στην συμπεριφορά του.

Από την άλλη ωστόσο, δεν καταλαβαίνω και την αντίδραση των υπολοίπων και ποιο ακριβώς πρόβλημα έχουν “αυτοί” με το μέγεθος. Και το λέω αυτό, διότι αυτή τη στιγμή που μιλάμε, στην Παλιά Λευκωσία δεσπόζουν δυο τζαμιά τεραστίου μεγέθους (το ένα είναι εκκλησία που μετετράπει σε τζαμί), ένα στην κατεχόμενη Παλιά Λευκωσία κι ένα στην ελεύθερη. Μέχρι στιγμής δεν άκουσα κανέναν να έχει ενοχληθεί από την παρουσία αυτών των μεγαθηρίων. Αντιθέτως δε, οφείλω να πω πως, ανεξαρτήτως μεγέθους (ή ίσως λόγω αυτού;) τα δυο αυτά μεγαθήρια όχι μόνο δένουν αρμονικά με τον περιβάλλοντα χώρο, αλλά τον κοσμούν κιόλας σε τέτοιο βαθμό, που θα ήταν αδιανόητο για κάποιον να σκεφτεί την Παλιά Λευκωσία χωρίς αυτούς τους δυο υπερμεγέθεις θησαυρούς της.

Άρα, το πρόβλημα του μεγέθους, από την αισθητική πάντα πλευρά, δεν είναι πραγματικό πρόβλημα. Θα μπορούσε κάλλιστα να χτιστεί μια θαυμάσια, πανέμορφη, θηριώδης εκκλησιά - σαν την Αγιά Σοφιά στην Πόλη π.χ. - η οποία όχι μόνο θα ταίριαζε με τον χώρο, αλλά θα τον κοσμούσε - τουλάχιστον, όσο τον κοσμούν τα θηριώδη και πανέμορφα τζαμιά του. Αν λοιπόν από αισθητικής και αρχιτεκτονικής πλευράς το μέγεθος δεν είναι το πρόβλημα, γιατί όλοι, μα όλοι (μα όλοι!) οι αντιδρούντες κολλάνε σ’ αυτό;

Δυο τινά υπάρχουν. Ή δεν έχουν άλλα επιχειρήματα και έτσι σκαρφίζονται ένα επιχείρημα που είναι “πιασάρικο”. Ή παρουσιάζεται κι εδώ το πρόβλημα του μεγέθους με όλες τις ψυχολογικές του προεκτάσεις, από την ανάποδη.

Οφείλουμε όμως, παρόλα αυτά, να πιστώσουμε στους αντιδρούντες το εξής: η σημερινή ηγεσία της εκκλησίας (κι όταν λέω σημερινή, εννοώ την ηγεσία όλης της πρόσφατης ιστορικής περιόδου) δεν μας έχει συνηθίσει σε έργα υψηλής αισθητικής και αρχιτεκτονικού κάλλους. Αν λοιπόν αυτό που προτίθεται να φτιάξει στην πόλη είναι ένα ακόμα από αυτά τα τερατουργήματα που ονομάζει ναούς σε μεγέθυνση, τότε ναι, το μέγεθος αποκτά τεράστια σημασία. Μήπως όμως τελικά ο αγώνας θα αποκτούσε νόημα και θα είχε σημασία, αν αντί να ζητάμε να μη κτιστεί ο καθεδρικός, ζητούσαμε, πιέζαμε δημιουργικά και απαιτούσαμε να χτιστεί ένας ναός αντάξιος της ομορφιάς του περιβάλλοντος χώρου; Ένα ακόμα στολίδι (κι ας είναι μεγάλο βρε αδελφέ αμάν πια με το μέγεθος!) κι όχι ένα έκτρωμα; Γιατί να αρνούμαστε όταν μπορούμε δημιουργικά να παρεμβαίνουμε και να προτείνουμε;

Τετάρτη 7 Ιουλίου 2010

Οι ορδές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων

Όταν ένας άνθρωπος πιστέψει πέραν πάσης αμφιβολίας δια το δίκαιον της άποψής του (ή της ιδεολογίας, ή της θεωρίας του), τίποτα στον κόσμο δεν μπορεί να σταματήσει την ορμή του και να τον κάνει να δει πως η άποψή του δεν είναι τίποτα περισσότερο από (άλλη μια) άποψη και πως δεν είναι ούτε το ευαγγέλιο της επί γης δικαιοσύνης, ούτε η Βίβλος της ανθρωπότητας, ούτε η επιτομή της μίας και μοναδικής αλήθειας. Όταν αυτός ο άνθρωπος κοιτάζει τον κόσμο, το κάνει με το αυταρχικό βλέμμα του ιμπεριαλιστή, του εκπροσώπου της αυτοκρατορείας του δικαίου και της ολιγαρχίας των δικαιωμάτων - όπως αυτός, και μόνον αυτός τα αντιλαμβάνεται.

Αυτό ήταν για χρόνια πολλά το γερακίσιο βλέμμα των κομμουνιστών και των πάσης φύσεως βελτιωτών ανθρώπων και κοινωνιών, αυτό είναι και το βλέμμα - το αρπαχτικό και ιμπεριαλιστικό βλέμμα - των σύγχρονων ροβεσπιέρων των κοινωνικών δικαιωμάτων και των ΜΚΟ, αυτό είναι το ίδιο αγελαδίσιο βλέμμα των νεοφώτιστων κυριών που απολαμβάνουν την ελευθερία των “δικαιωμάτων” τους. (Είναι το αρπακτικό και υποτιμητικό βλέμμα, παραδείγματος χάριν, όλων των νεοφώτιστων και νεοαπελευθερωμένων γυναικών όταν κοιτούν ανατριχιάζοντας πάνω από το χάσμα των πολιτισμών, τις γυναίκες με την μπούργκα. Αυτές οι σύγχρονες απελευθερωμένες σκλάβες των οκταώρων, δεν μπορούν καν να διανοηθούν πως υπάρχουν πολιτισμοί όπου οι γυναίκες μπορεί και να είναι ευτυχισμένες, ακόμα και αν δεν έχουν τη δυνατότητα να φορέσουν κοντοκάβαλα παντελόνια για να φαίνεται το τατουάζ που έκαναν πρόσφατα εκεί που τελειώνει η κωλοχαράδρα τους. Έτσι λοιπόν, ενώ οι στρατοί της δημοκρατίας συνεχίζουν ακάθεκτοι το θεάρεστο έργο τους στο Αφγανιστάν, κανείς (φιλειρηνιστής, φιλοδικαιωματικός, αριστερός, οικολόγος, ακτιβιστής, κλπ) δεν ασχολείται με τη μοίρα των “ουρακοτάγκων της μπούργκας”. Βλέπετε το δίλημα είναι τεράστιο: με τα τανκς των εισβολέων, ή με τη μπούργκα; Η σιωπή τους προς απάντησή μας... )

Γενικά ο άνθρωπος (και ειδικά ο άνθρωπος του πιο ολοκληρωτικού αιώνα που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα - του αιώνα της παγκοσμιοποίησης) αδυνατεί να κατανοήσει και να αποδεχτεί την έννοια των διαφορετικών πολιτισμών. Η δική του αλήθεια, είναι η μόνη αλήθεια. Η δική του άποψη για τη ζωή, είναι η μόνη άξια λόγου άποψη. Τα “δικαιώματα” που αυτός απολαμβάνει, είναι τα μόνα δικαιώματα που αξίζει να απολαμβάνει ο άνθρωπος. Ο πολιτισμός που αυτός δημιουργεί, είναι ο μόνος άξιος για την ανθρωπότητα πολιτισμός. Και όλοι οι “υπανάπτυκτοι” πολιτισμοί οφείλουν να αφανιστούν κάτω από την προέλαση των πολιτιστικών τανκς των “ανθρωπίνων δικαιωμάτων” και του δυτικού τρόπου ζωής. Του μόνου τρόπου που αξίζει κανείς να ζει.

Τρίτη 6 Ιουλίου 2010

Tι θυμήθηκα τώρα!



Αυτό το τραγουδάκι ήταν ξεχασμένο στον παλιό σέρβερ και έπεσε κυριολεκτικά πάνω μου καθώς έψαχνα για ένα αρχείο - και μου θύμισε μια εποχή που μοιάζει χαμένη στα βάθη του χρόνου! Το ανεβάζω ως σπονδή σε έναν ακόμα από τους τόσους και τόσους πεπερασμένους έρωτες κι επειδή έχει μια ελαφρότητα που ταιριάζει με τη ζέστη του Ιουλίου...

Δευτέρα 5 Ιουλίου 2010

Το Σύστημα

Έχοντας, για χρόνια πολλά, χτυπήσει ξανά και ξανά το κεφάλι μου στον τοίχο του “Συστήματος”, κατέληξα στο εξής απλό συμπέρασμα: δεν υπάρχει “Σύστημα”! Υπάρχουν μόνο άνθρωποι που δημιουργούν μια κατάσταση, έναν τρόπο ζωής και μια αλυσίδα σχέσεων, αλληλεξαρτήσεων και συμπεριφορών, που με μια μεταφυσική διάθεση μάθαμε να ονομάζουμε σύστημα. Κι αυτή, φυσικά, είναι μια πολύ απαισιόδοξη ανακάλυψη. Γιατί, αν πράγματι υπήρχε το “Σύστημα” θα είχαμε βρει έναν κάποιο τρόπο να το αλλάξουμε (έστω, θα μπορούσαμε τουλάχιστον να ελπίζουμε πως μπορούμε να το αλλάξουμε), τους ανθρώπους όμως, δεν υπάρχει καμιά ελπίδα να τους αλλάξουμε ποτέ.

Σάββατο 3 Ιουλίου 2010

Αληταριά

Είναι κάτι τραγούδια που εντελώς αυθαίρετα τα ονομάζω αληταριά. Είτε γιατί είναι τραγούδια που ξυπνάνε την ασίκικη διάθεση του νου για αλητεία - δηλαδή για ταξίδια και περιπλανήσεις χωρίς σκοπό και χωρίς προορισμό, είτε γιατί έτσι ελεύθερα που πετάνε δεν χωράνε στις κατηγορίες που φτιάξαμε για να τα παγιδεύσουμε ντε και καλά. Είναι τραγούδια που δεν είναι ούτε λαϊκά, ούτε έντεχνα, ούτε ροκ, ούτε ποπ - είναι απλώς τραγούδια - τραγούδια που τους στενεύουν τα φορέματα και τα πετάνε και τρέχουν ολόγυμνα στους δρόμους προκαλώντας πότε την δημόσια αιδώ και πότε τις προκαταλήψεις μας.

Αύριο ξανά μαζί 2 με 4 στον 107, 6 και από εβδομάδας ξανά μαζί εδώ...