Yπάρχει ένα σημείο μηδέν, κατά το οποίο μπορεί κανείς να κρίνει ασφαλώς, ως χυδαία και ανήθικη μια πολιτική ηγεσία και ως εμετικό τον ξεπεσμό ενός κράτους: είναι το σημείο εκείνο όπου μια κυβέρνηση περικόπτει τις συντάξεις, δηλαδή τον μοναδικό οικονομικό πόρο, από το πιο ευπαθές και αδύναμο κομμάτι της κοινωνίας, καταδικάζοντάς το να περάσει το τελευταίο μέρος της ζωής του, μέσα στη φτώχια και την ανέχεια. Ταυτόχρονα, αυτό το σημείο είναι και μονάδα μέτρησης της παρακμής, του ξεπεσμού και της ανηθικότητας του συνόλου της κοινωνίας: Αν το δεχτεί αδιαμαρτύρητα, είναι εξίσου υπόλογη, παρακμιακή και ανήθικη με την πολιτική της ηγεσία (την οποία εξ άλλου η ίδια εξέλεξε).
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
Σου έστειλα ένα e mail ως πρώτη απάντηση για εδώ. Δεν είναι ένα θέμα που πρέπει να μείνει ασχολίαστο διότι όπως πολύ καλά γνωρίζεις, το αυτονόητο είναι το πιο δύσκολο σήμερα. Θα επανέλθω.
Γίνεται ν' αφαιρέσεις ή να προσθέσεις κάποια σκέψη στο κείμενο αυτό; Εγώ τουλάχιστον αδυνατώ. Είναι όπως το λέει η herinna, αυτονόητο. Ίσως στο τέλος εκεί που μιλάς για την κοινωνία να είχα κάτι να πω: δεν είναι εύκολο ν΄ αντιδράσει έτσι περίκλειστη από τα τείχη που υψώθηκαν γύρω της -όχι χωρίς τη δική της βοήθεια και ανεκτικότητα. Παρ' ολ' αυτά, ας το ελπίσουμε ότι θα κινηθεί εναντίον
του "μέτρου" αυτού κι ότι θα διεκδικήσει την αξιοπρέπεια και το δίκιο της.
Ελένη, δεν μπορεσα να δω το βίντεο είναι σε μορφή που δεν αναγνωρίζουν τα προγράμματα μου...
σύθαμπο, αν και καταλαβαίνω πολύ καλά τι εννοείς, αν ο καθένας απλώς σκεφτεί τον παππού του και τη γιαγιά του κλεισμένους στη θλίψη της οικονομικής δυσχέρειας - αυτούς τους αξιοπρεπείς ανθρώπους που μόχθησαν μια ζωή για να φτάσουν εκεί λίγο πριν την πόρτα της εξόδου - να μετράνε τις πενταροδεκάρες για να πάρουν τα απαραίτητα και να διατηρήσουν ως την τελευταία στιγμή την αξιοπρέπεια τους: αυτή και μόνο η εικόνα αρκεί για να μετατραπεί σε οργή και φτύσιμο τόσο στα μούτρα των ανίκανων παλιάτσων που ανερυθρίαστα και με περισσό θράσσος επιβάλλουν τέτοιου είδους μέτρα, όσο και απέναντι στην απανθρωπιά και την αδιαφορία της κοινωνίας, αν αυτή δεν ξεσηκωθεί σύσσωμη να τα ανατρέψει.
Επίτέλους, φτάνουν πια οι δικαιολογίες.
Εχω χρόνια να κατέβω στους δρόμους. Ότι γίνεται αυτή τη στιγμή δεν αφορά μόνο τη μάνα μας και τον πατέρα μας. Δεν φτάνει που τόσα χρόνια μας λήστευαν τα αφεντικά, άλλος δεν έβαζε καθόλου ένσημα, άλλος έβαζε πέντε το μήνα και άλλος δέκα, πάνω που είπαμε να τα κυνηγήσουμε μπας και καταφέρουμε να ζήσουμε με κάποια αξιοπρέπεια σε καμιά δεκαριά χρόνια, έρχονται αυτοί, όλοι αυτοί, Κωστάκηδες, Γιωργάκηδες, Μαλάκιδες και δράκουλες να μας καταργήσουν όλα τα δικαιώματα. Τζάμπα οι πορείες, τα πεζοδρόμια, τα κυνηγητά, το ξύλο, τζάμπα όλα. Δεν νομίζω πως έχει ξαναπεράσει η ανθρωπότητα, η Ελλάδα, χειρότερες μέρες μετά τον πόλεμο και τον εμφύλιο. Πρέπει να τους κάνουμε σαμποτάζ σε όλα τα μέτωπα. Τι θα γίνει δηλαδή; Τι χειρότερο έχουμε να πάθουμε ώστε καθόμαστε ακόμα και περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει; τι περιμένουμε να γίνει; θεωρώ πως στο σημείο αυτό, τα πράγματα έχουν φτάσει στο μηδέν.
Δημοσίευση σχολίου