Έχεις ένα σκοινί τυλιγμένο στο λαιμό σου και οι «φίλοι» σου θεωρούν πως είναι η πιο κατάλληλη στιγμή να σου εξηγήσουν τα λάθη που σε οδήγησαν εκεί - και το ότι εσύ τότε ακριβώς διακρίνεις τη μνησικακία τους, το ερμηνεύουν ως άλλο ένα σύμπτωμα της αρρώστιας σου.
Σάββατο 17 Απριλίου 2010
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
Καλημέρα!
Μάλλον μεταφορικά το εννοείς αλλά χτυπήσανε..κέντρο δικής μου χορδής...
[Δεν θα πω "καλορίζικο" αφού, φύση τσιγγάνικη, δε σ' αρέσει να ριζώνεις.
Εύχομαι καλά παιχνίδια :)]
το πρόβλημα είναι :
πως εσύ παρόλο που σιγουρεύεσαι γιά τη μνησικακία ,ενοχλείσαι ακόμα από την ερμηνεία τους.
δ
Σύθαμπο, δεν ξέρω τι χορδή χτυπήσανε, αλλά πάντα χαίρομαι όταν χτυπάω χορδές :)
Δήμητρα, έχεις δίκιο αλλά βλέπεις ακομα και μετά τους θεωρείς φίλους...
Α ρε Νίκο με τις αλήθειες σου. Κάθε μικρή φράση εδώ, είναι μιας ολόκληρης ζωής η εμπειρία. Κάποια στιγμή μαθαίνει κανείς όμως. Δεν είναι έτσι;
Δημοσίευση σχολίου